Vrouw in een mannenwereld - het is toch echt 2019!

Als vrouw in een technische wereld – in mijn geval de mobiliteit en automotive – moet je al hard knokken voor je plek, respect en erkenning. Vaak heb ik me al moeten bewijzen tegenover mannelijke collega’s of mannelijke zakenrelaties, maar misschien nog wel vaker moet ik mezelf bewijzen aan andere vrouwen. En dat in 2019!

Later dan normaal stap ik in de trein. Het is even voor negen uur. Ik zoek een plek in de trein om te kunnen bellen. Bij het volgende station stappen acht vrouwen samen in. Vanaf dat moment zit ik tussen acht, druk kwebbelende vrouwen. De vrouwen gaan een dagje uit en nemen daarvoor de trein. Ze zijn uitgelaten en voeren nogal luidruchtig gesprekken over de tuin van de buurvrouw, over de kinderen, over hoe spannend het is om weer eens met de trein te reizen, maar dat ze dan niet hoeven te parkeren in de drukke stad en over het mooie weer waar ze heel blij mee zijn voor hun dagje uit. Ze gaan winkelen, nee, shoppen.

Ik heb een collega aan de telefoon en praat over iets van autotechniek en mobiliteit. Naarmate mijn gesprek vordert verander ik in de ogen van de acht vrouwen van een werkende vrouw in de trein in een buitenaards wezen met een uitzonderlijke beroepskeuze. De vrouwen worden steeds stiller en kijken mij met z’n achten vervreemd aan. Het liefst zou ik dit moment aangrijpen om echt schokkende zaken aan te stippen en ten gunste van mijn medereizigers deze dames echt de mond snoeren, maar ik wil hun dagje uit niet bederven.

Als vrouw in een mannenwereld

Het is 2019, maar een vrouw werkzaam in een mannenwereld is schijnbaar nog steeds een opmerkelijk iets. Zelfs zo opmerkelijk, dat het gesprek in de trein stilvalt. Als mobiliteitsmeisje in de door mannen gedomineerde automotivebranche, ben ik gewend dat mijn kennis, inzichten en ervaringen niet altijd voor zich spreken. Het kost tijd, energie en enthousiasme om te laten inzien dat mobiliteit voor de automotive een steeds belangrijkere rol gaat spelen en dat deze werelden elkaar meer en meer zullen en moeten gaan vinden. We moeten meer samenwerken om te kunnen verbinden. We zullen elkaars taal moeten leren spreken en begrijpen. Maar het zijn niet de mannen aan wie ik vandaag het gevoel heb dat ik mij moet bewijzen. Het zijn de vrouwen die mijn werk als opmerkelijk bestempelen. Het zijn de vrouwen die mij, veel meer dan mannen, het gevoel geven dat ik in 2019 als mobiliteitsmeisje in de mannenwereld een uitzondering ben.  

Een fascinerende tijd

Ook na het telefoongesprek met mijn collega, blijf ik rustig aan het werk. Ik voel dat een van de leden van de kwebbelclub met een schuin oog kijkt naar mijn laptop, waarop ik een college aan het voorbereiden ben. Ik probeer stug door te werken maar zou het liefste het gesprek met de kwebbelclub aan gaan. Ik zou ze het liefste willen uitleggen waarom het werk van vrouwen in de wereld van de techniek zo belangrijk is en waarom ik geen uitzondering zou moeten zijn. Dat het juist nu van belang is om te leren over hoe voertuigen, waarmee wij ons verplaatsen, technisch in elkaar steken. In waarom de mens zich in het verkeer zo gedraagt zoals ze doet. In de sociale impact van technische ontwikkelingen of ethische vraagstukken over data. Dat dit een fascinerende tijd is om te werken in een vakwereld die zich zo enorm aan het ontwikkelen is. Dat ze zich zouden moeten realiseren dat het effect van (voertuig)technologische ontwikkelingen op de maatschappij enorm is en dat in die veranderende tijd ook behoefte is aan vrouwen. Het is precies die boodschap aan studenten die ik verwerk in mijn college dat ik die middag ga geven.

Verderkijken dan het vakgebied

Het zijn twee mannelijke collega’s die mij later die middag om hulp vragen en mij daarmee het gevoel geven dat ik mij in hun mannen-automotivewereld ondertussen wel heb bewezen. Ik denk nog even aan de kwebbelclub die waarschijnlijk op ditzelfde moment aan het shoppen is. Ik vraag mij af of zij zich realiseren dat de straten waar ze doorheen lopen, de trein waar ze die ochtend in zaten of de smartphone die zij gebruiken voor hun reisinformatie ooit bedacht, ontworpen, doorontwikkeld en gemaakt zijn. Door mannen - én soms ook door vrouwen. Ik vraag mij ook af of de kwebbelclub zich realiseert dat we leven in een tijd waarin samenwerken steeds belangrijker wordt. Dat we in een tijd leven waarin we vrouwen (en uiteraard ook mannen) nodig hebben die breder willen en durven kijken naar het effect van technologische voertuigontwikkelingen op de mens, op de omgeving en op de maatschappij. Vrouwen en mannen die verder durven kijken dan hun vakgebied groot is. Dat we in een tijd leven waarin vrouwen in de mobiliteit of automotive geen uitzondering meer zouden moeten zijn  maar dat we er juist meer behoefte aan hebben. Maar als we meer vrouwen in deze wereld willen, zullen we moeten stoppen met het zien van vrouwen in de mobiliteit en automotive als buitenaardse wezens. Het is toch écht 2019.