Amerikaanse steden heroveren hun ruimte: van parkeerwoestijn naar bewegend bos

Enkele jaren geleden deed ik met TNL, de Amerikaanse dochter van Technolution, een project voor San Francisco. Ik verbaasde me over de vele, grote en veelal lege parkeerterreinen die ik daar zag. Aan 3rd Street lag, midden in de stad, een enorm parkeerterrein, ‘Mission Rock’ voor de kenners. Het was meerdere hectares groot en grotendeels leeg. Het was niet het enige grote, lege parkeerterrein in de buurt. Dat beeld herhaalde zich in de binnenstad van Los Angeles en later zag ik het ook in steden in Ohio. Grote, vrijwel lege parkeerterreinen die in de weg staan van de inbreiding en verdichting waar steden naar zoeken. Ze blokkeren de ontwikkeling van goede en plezierige huisvesting, meer groen, meer parken, meer bomen, etc.

Deze blog was voor mij de aanleiding om eens dieper in deze materie te duiken. De vlog 'Parking Laws are Strangling America'  vat het probleem samen in een half uur. Elke stad in de VS heeft minimale parkeereisen die dateren uit de jaren ‘50 van de vorige eeuw toen er steeds meer auto's kwamen. Die eisen gelden nog steeds voor elk nieuw gebouw. Ze bepalen de parkeerbehoefte aan de hand van de oppervlakte en het aantal medewerkers en/of inwoners van het gebouw. Het idee was goed, maar er was nog geen historisch kader en de normen waren niet altijd even doordacht. Het gevolg is dat de richtlijnen vandaag de dag vaak in de verkeerde richting doorslaan. Dat resulteert in omvangrijke investeringen in enorme parkeervelden voor auto’s die er nooit zullen parkeren.

In de VS zijn naar schatting twee miljard parkeerplaatsen en 250 miljoen voertuigen. Oftewel: voor elk voertuig zijn acht parkeerplaatsen beschikbaar! Bijna 90% van alle parkeerplaatsen blijft dus onbenut. Ter vergelijking: in Nederland hebben we ongeveer achttien miljoen parkeerplaatsen en negen miljoen auto’s, dus twee parkeerplaatsen per auto. Het is dan ook niets voor niets dat in Amerika wordt opgeroepen om parkeerruimte terug te claimen en er iets nuttigs mee te doen. Sommige steden maken die stappen nu ook echt.

Het concept van het Bewegende Bos uit Dordrecht lijkt me daarom een mooie innovatie die we kunnen introduceren in Amerikaanse steden. Dordrecht plaatst in dit proefproject tweehonderd bomen in zware bakken op locaties waar meer behoefte aan groen is. Zo kun je snel een straat vergroenen of een gebied tijdelijk anders inrichten. En je kunt mensen laten wennen aan minder parkeerplaatsen door telkens een Bewegende Boom op een leeggekomen parkeervak te plaatsen. Dit eenvoudige concept is een krachtige manier om te laten zien dat al die loze ruimte helemaal niet nodig is. Met elke boom verdwijnt telkens een beetje beton en ontstaat er weer een stukje groen. Dit lijkt me de ideale invulling om de betonnen woestenij in Amerikaanse steden terug te claimen voor de inwoners.

Tot slot nog even terug naar San Francisco. Het is niet alleen maar kommer en kwel: Mission Rock is niet meer een parkeerwoestijn van elf hectare. Het gebied wordt momenteel gerevitaliseerd tot woon- en leefgebied met 1.200 nieuwe woningen, een groot park, en wegen met groen en bomen. Het inzicht dat al die loze ruimte beter gebruikt kan worden voor de mensen en de natuur leeft dus gelukkig ook bij het bestuur van de stad.