Een goed verhaal verbindt. Het touwtje uit de brievenbus van Jan Terlouw. Het inmiddels beroemde pleidooi heeft een vervolg gekregen. Met zijn goede verhaal heeft hij samen met de verschillende voorzitters van de jongerenverenigingen van politieke partijen een manifest opgesteld. Een manifest over het klimaat en onderling vertrouwen. Het mooie aan dat manifest is dat het boven politieke voorkeuren uitstijgt, het verbindt links- rechts en jong- oud. Een goed verhaal kan dat.
Beheerders vertellen te weinig verhalen
woensdag 22 augustus 2018
3 min
Lijsten invullen en vinkjes zetten
Veel van wat Jan Terlouw in zijn pleidooi aanhaalde zien we ook terug in het werken aan de openbare ruimte. Hij sprak over ondernemers die zeiden ”wat ik vroeger met een handdruk bekrachtigde, bekrachtig ik nu met vijf contracten” en “Als ik een brug wil bouwen, heb ik meer juristen nodig, dan bruggenbouwers.” Heel herkenbaar. De volgende is nog confronterender voor beheerders die werken aan de openbare ruimte. “Alles wordt dichtgeregeld, eigen initiatief wordt niet gewaardeerd. We moeten lijsten invullen en als die kloppen dan is het in orde.” Dat is zo zonde.
De scheuren onder het behang
Beheerder zijn namelijk hele bijzondere mensen. Het zijn vakmensen met hart voor hun werk die niet snel klagen. Bewonderingswaardige eigenschappen. Toch hebben deze eigenschappen ze afgelopen jaren meer last dan profijt bezorgd. Met de bezuinigingen kregen de beheerders het steeds moeilijker. Met kunst en vliegwerk lukte het ze om het ogenschijnlijk aardig te regelen en de lijstjes te kunnen afvinken. De politiek dacht, dat is makkelijk en voelde de offers niet. Met kunst en vliegwerk verzorgde de beheerders maar weer een laagje behang, terwijl de scheuren in de muur alleen maar groter werden. Dat probeerde ze de politiek uit te leggen met cijfers en technische berekeningen. De politiek verroerde zich niet. “Het ligt er tenslotte toch goed bij.”
Het verhaal van de beheerder, is niet alleen van de beheerder. Tot beheerders verhalen ging vertellen. Verhalen over een basisschool, die sloot in een dorp. Hierdoor moesten de kinderen naar een ander dorp fietsen over een onveilige weg, tijdens de spits tussen sluipverkeer en landbouwvoertuigen. Een weg die nooit bedacht was voor deze functie, maar hem nu wel heeft. Met kunst en vliegwerk redt hij het net om daar iedere week de bermen op te vullen met zand. Zonder budget, maar hij kan het niet over zijn hart verkrijgen. Zo kunnen de kinderen tenminste zonder vallen uitwijken. Toen hij dit geëmotioneerd vertelde viel het kwartje. Het verhaal verbond links en rechts en de raad begreep voor welke keuze ZIJ stonden.
Volgende keer: meer over het klimaat.
Reactie toevoegen