“Mobiliteit ontstaat niet vanzelf, maar uit de natuurlijke behoefte aan participatie vanuit de samenleving'", schrijft Gertjan Hanckmann, adviseur van Kragten. "Inwoners, bedrijven, scholen en verenigingen, alle kennen deze behoefte, en soms zelfs de noodzaak, om samen dingen op te pakken".
Denken als een bewoner
"De overheid stimuleert deze zelfredzaamheid ook graag, maar ook op dat punt gaat dat gaat niet vanzelf. Als mobiliteit ten dienste staat van de participatiesamenleving, moet de samenleving ook participeren in mobiliteit: samen het beleid maken en samen aan de uitvoering werken om zo samen te voldoen aan alle behoeftes.
Ik heb veel ervaring op het gebied van burgerparticipatie, van het opstellen van beleid tot het samen plukken van onkruid om geld te verdienen voor een speeltoestel. Wat me daarbij opvalt is dat het succes natuurlijk deels wordt bepaald door de inzet van de burgers, maar dat de grootste succes- of faalfactor de rol van de overheid is. Als de noodzaak of behoefte aan mobiliteit groot genoeg is, is er ook motivatie bij bewoners. Deze hebben vervolgens een helpende hand nodig, maar ontmoeten dan helaas eerder weerstand en onbegrip dan die helpende hand.
Is het nu zo moeilijk om ‘als bewoner te denken’ in plaats van als vakspecialist? Toegegeven, dat kan tot dilemma’s leiden, en ook daar heb ik wel voor gestaan. Als verkeerskundige vond ik die drempel in die straat echt niet nodig, maar de hele straat wilde het. Wat doe je dan? In zo’n geval zoek ik als burger de grenzen bij mezelf als verkeerskundige. Is het erg als de drempel wordt aangelegd, gaat er dan iets mis met het verkeerssysteem of wordt het hierdoor onveilig? Dit zijn de vragen die ik mezelf dan stel. Als ik daar geen goed antwoord op heb, is het niet erg dat de drempel wordt aangelegd. Dat wil dan overigens niet meteen zeggen dat de overheid dit ook direct moet betalen. Want ook dan komt de prioritering naar voren in verband met budgetten.
Al met al ben ik ervan overtuigd geraakt dat we in alles wat we als verkeerskundige doen, kunnen en moeten participeren. Zo krijgen we beter beleid, betere fietsroutes, betere planvorming en een beter verkeerssysteem. Door samen te werken gebruiken we de kracht van de samenleving om samen iets te bereiken waar de samenleving ook echt iets aan heeft en dat dan ook gebruikt wordt zoals het bedoeld is.”
Meer artikelen met dit thema
SCP-directeur: Overheid moet burgers gelijkwaardige rol geven in beleidsvorming
21 mrt om 09:47 uurUit recent onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) blijkt dat veel Nederlanders zich vervreemd…
Tegenstrijdige belangen in je ruimtelijke project? Zo los je het op.
30 okt 2023Van tegenstrijdige belangen naar een breed gedragen en vrolijk participatietraject. Anne-Mette Andersen…
‘Gaat je niks aan!’ zei de boer. 5 maanden later leende ik zijn biljartzaal
11 sep 2023Expert Anne-Mette Andersen schrijft over hoe tot dialoog kunt komen en wat dat vervolgens kan opleveren. Een…
Regie houden op het participatieproces
2 jun 2023Een participatieproces is een reis, met vele afslagen en ontmoetingen. Hoe zorg je dat je bij je eindbestemming…
Boosheid of betrokkenheid?
30 mei 2023Ruimtelijke ontwikkeling stuit vaak op veel weerstand van omwonenden. Hoe ga je om met boze bewoners? Het is de…
De Omgevingsdialoog: Hoe dan?
26 mei 2023De Omgevingsdialoog is een overleg tussen de initiatiefnemer van een ruimtelijk plan…
Toekomstbestendige leefomgeving kan niet zonder betrokken burger
29 mrt 2023Allen met de inbreng van burgers en de steun voor beleid kunnen de grote maatschappelijke opgaven waar…
Reactie toevoegen